Niezależnie od tego, jak długo istniejemy, mamy wspomnienia – punkty w czasie, których nawet on sam nie jest w stanie zatrzeć. Cierpienie może wpłynąć na postrzeganie pewnych zdarzeń z przeszłości, ale nawet ono nie potrafi odebrać niektórym z nich specyficznego piękna i nieopisanego splendoru. Są wspomnienia twarde i niewzruszone jak szlachetne kamienie.
Anne Rice „Krew i złoto”
Lato w pełni zakwitło kwiatami. Spędzamy popołudnia w ogródku, na naszej huśtawce. Jest sielsko i anielsko. Niczym na wsi. Wszystko wydaje się takie dobre, słoneczne, ciepłe. Jakby czas stanął w miejscu. Jakbym znów była małą dziewczynką, która czyta, drzemie i myśli leżąc na kocu u babci w ogrodzie.
Ten ogród i to miejsce - ten ciepły dom u dziadków na zawsze zostaną w mojej pamięci. To były najlepsze chwile mojego dzieciństwa i dorastania. Było wtedy dobrze, spokojnie, miło. Aż nierealnie. Gdy sięgam pamięcią wstecz nie mogę uwierzyć, że spotkały mnie tak piękne chwile. Że pozostały mi po nich tak piękne wspomnienia. Te chwile były piękne właśnie poprzez ich zwyczajność, która była aż tak niezwyczajna!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz